Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/29

 Skłonił mu się grzecznie Tomek; nieznajomy głową mu odkiwnął.
 — Proszę ja pięknie pana, czy nie wiedzą, którędy tę górę najlepiej obejść?... — spytał Tomek, nie wkładając czapki na głowę.
 — Tej góry nijak obejść nie można. Ona od kraju do kraju ziemi w niebo się spiera!
 — Więc dalej jakże iść!!
 — Ci, co tu przyszli, to dalej już nie chodzą!
 — A jeżeli kto ma interes?
 — Co za interesy mogą mieć w takich skałach, kamieniskach, w takich turnicach i wirchach, w takich śnieżycach i lodach nietopniejących... Tu my strażujem i nikogo dalej nie puszczamy!...
 Tomek głowę czapką nakrył i zamyślił się.
 — A może puścicie?! Co wam z tego panie, że wstrzymacie takiego, jak ja, chłopowinę?! Przecie ja wam nic nie zrobię!
 Nieznajomy rozśmiał się.
 — A czyj będziesz i skąd?
 — Z dolin jestem, Tomek, syn wdowy komornicy, co mieszka na końcu wsi!...
 — A dokąd idziesz?
 — Do północnego wiatru!...