Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/42

wół w jarzmie, gdyż zbójniki dzień cały jadły, piły i wciąż pokrzykiwały na niego:
 — Chłopiec, wina!
 — Chłopiec, piwa!
 — Chłopiec, a prędko obiad dasz?!
 — Chłopiec, ognia!
 — A podaj mi gęśliki, co tam leżą!...
 — A podaj nam karty!...
 — A podaj kości!
 — Dorzuć drew na watrę!... Co się ciemno pali?!...
 — A skocz, popraw, bo dymi...
 — A nie przydym jedzenia, uważaj, bo baty!
 Chodzi, biega Tomek, niby ten motyl, usługuje, a zbójniki wylegują się na swoich skórzyskach niedźwiedzich, grają w karty, grają w kości, na gęślikach, wino ciągną, a i jeszcze się z niego nieboraka prześmiewają:
 — Hej, ceper, grubo-nogi!... Buciskami stukasz, niby podkuta koza!...
 — Chybaj, chłopcze, chybaj, po powietrzu fruwaj!... Nie po dolinach chodzisz, a w skałach!...
 — Ha, ha, ha!... Niech cię wiatr północny nosi!
 Milczy Tomek, milczy, a serce w nim drży.