Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/56

lem na śnieżnej górze... Uwolnij mnie, a pokażę ci drogę!
 — Dobrze, panienko, spróbuję!...
 Podparł Tomek szerokiemi plecami głaz, którym zawarta była świetlica królewny, wytężył się, aż mu nogi do kostek weszły w piach, ale kamienia nie poruszył. Zaszedł z drugiej strony, uchwycił za dolną krawędź rękami, dźwignął, że aż mu krew o mało oczami nie trysła, ale kamień ani drgnął... Próbował go odwalić od ściany, nie dał się... Zaczął się oglądać za jakim drągiem, żeby go podważyć — wszędzie był tylko piach i opoka. Wtem królewna, która nasłuchiwała u zakratowanego w głębi okienka, zawołała:
 — Uciekaj!... Wracają!... Słyszę na dolinie głosy!...
 — Jakże, przecież dzień!... — powiedział markotnie Tomek.
 — To nic, bywa, że wracają i we dnie... Już zpowrotem do pieczary nie zdążysz, uciekaj w tę stronę... Uciekaj, uciekaj, bo cię zabiją, a o mnie nie zapomnij i wróć kiedy... Wrócisz?..
 — Wrócę, wrócę!... Tylko jakże ja ucieknę stąd, kiedy dokoła góra?...
 — Idź, idź przed siebie, szukaj po ścianach