Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/74

całe zamarłe siklawy. Nic nie robił, nie ruszał się, jeno patrzał zamyślony przed siebie i dyszał.
 Tomek długo mu się przyglądał ze swego śniegowego schroniska. Znajdował pewne podobieństwo między cudnemi rysami królewny i tem srogiem, z lodu wyciosanem obliczem. Ale królewna była dobra, miała słodkie spojrzenie i cudowny uśmiech.
 — A niech co chce będzie! — pomyślał.
 Wygrzebał się z zaspy, przepełznął w bok, gdzie nie dochodziło już wcale groźne tchnienie wiatru i powstał.
 — Wietrze północny!... Wietrze!... — zawołał całą mocą głosu.
 Starzec drgnął i zaczął szukać oczyma.
 — Tutaj, u twoich nóg! — krzyknął Tomek.
 — Ha! Ha!... Jaki mały?! Jak jedno z moich dzieci!... Skądeś się tu wziął?...
 — Człowiek jestem, ze świata przychodzę!
 — Trudna podróż, długa podróż!... Śmiały jesteś... A czego chcesz?...
 — Krzywdę mi uczyniłeś, Wietrze Północny... Ostatnią garść mąki porwałeś nam biednym i głodnym...
 — Ha, ha, ha!... Ha, ha, ha!... I poto przy-