Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/84

z dziesięciu jaj z kiełbasą... Z kiełbasą, pamiętam, lubisz!?
 — Nie trzeba, nie trzeba!... — bronił się Tomek.
 Ale już szynkarka zjawiła się w progu i, założywszy ręce pod fartuch, przypatrywała się ciekawie chłopcu.
 — Nie poznajesz?... Dyć to ten, co to chciał iść do północnego wiatru!...
 — No i był!... — uśmiechnął się Tomek.
 — Moiściewy!... O rety!... — westchnęła baba.
 — Więc zwijaj się, matulu... I herbaty nam gorącej, bo zimno... — rozporządzał się szynkarz.
 — Nie, nie trzeba!... Bo widzicie... nie mam czem... zapłacić... Pieniędzy nie mam!... — szepnął wstydliwie Tomek.
 — To nic! To my zaborgujemy!... — pocieszał go szynkarz.
 — A co tam wiela w tym worku niesiecie?
 — Różne rzeczy. Jedzenia trochę, szmat, kociołek...
 — A to co tak sterczy rogami?...
 — To... wiatraczek! — bąknął zmieszany chłopak.