Strona:Wacław Sieroszewski - Korea.djvu/34

 — O łotry, o obwiesie!... — zamruczał wreszcie, odchodząc pospiesznie w głąb domu.
 Ton-sà (tłomacz) stał dalej na ganku i pilnie nam się przyglądał. Wietrzyłem w jego zachowaniu się jakąś nową grę wschodnią i, tłumiąc rozżalenie, powiedziałem zupełnie spokojnie:
 — Cóż robić: pojadę bez tłomacza. Gdzież się podział „ma-phu“?
 Obecni pobiegli skwapliwie szukać ma-phu, lecz po chwili ton-sà wrócił w towarzystwie wysokiego, przystojnego Korejczyka.
 — Sir! — rzekł po angielsku. — Droga jest długa i trudna. Źle będzie wam bez ton-sy. Ten człowiek umie po angielsku lepiej, niż ja...
 — Ale żąda większego wynagrodzenia! — dokończyłem za niego.
 — Nie. On pójdzie za te same pieniądze!
 Spojrzałem bystro i ze zdumieniem na przybysza: agent również wyszedł na ganek. Lewy wąs naszego ton-sy drgnął cokolwiek, zresztą wytrzymał nasze spojrzenie spokojnie. Podobał mi się, miał twarz poważną, śmiałą i zręczne ruchy żołnierskie.
 — Byłem wioślarzem u angielskiego agenta, ale po jego wyjeździe zostałem bez zajęcia — powiedział dość poprawnie po angielsku.
 — Jak się nazywacie? Czy macie dom, żonę i dzieci, i gdzie się one znajdują? — pytał gospodarz.
 — Nazywam się Im-czaa-giri. Mam żonę, troje dzieci i dom tu w Genzanie.