czać krajowe pieniądze. Ale chaos wewnętrznych rozterek przejawia się i w systemie monetarnym. Nietylko oddzielne prowincye, ale ministerya, zarządy, nawet osoby (naczelnicy 5 dzielnic w Seulu) mają prawo wyrabiać własną monetę.
Ten chaos trwał do ostatnich czasów, zmieniając się jedynie w szczegółach. W końcu ubiegłego stulecia dzięki wpływowi Japonii wprowadzono system monetarny według wzorów japońskich. W tym celu w 1884 roku założono w Seulu mennicę, która zresztą dla niewiadomych przyczyn została cały czas bezczynną. Dopiero w 1892 roku w Czemulpo zaczęto pod kierunkiem majstrów japońskich bić monetę stemplami, sprowadzonymi z Japonii. Moneta ta jest gorsza od japońskiej, ale ma ten sam podział i nominalnie tę samą wartość. Korejski dolar srebrny 5 jan (albo lan) równa się japońskiemu jenowi; 1 srebrny jan równa się japońskiej monecie srebrnej 20 sen (0,20 jena), niklowa moneta 25 phun równa się niklowej japońskiej monecie 4 sen, a miedziak 5 phun — jednemu japońskiemu senowi. Stara jednak moneta chińskiego typu utrzymała się w obiegu w wielu miejscach Korei. Dzięki temu, iż kurs ich spadł niżej istotnej wartości, skupują ją skrzętnie Japończycy i wywożą jako towar. W 1899 r. wywieźli oni z samego Fuzanu tych pieniędzy za 450,000 jenów)[1]. Nominalnie 500 phun kosztuje jednego jena
- ↑ „Trade of Corea for the Jear 1899“ („Diplomatic and Consulas Reports“, nr. 2511): „The Independent“, August 3. r. 1889, cyt. wedł. „Opisanie Korei“, t. II str. 473.
