Mają być zaprowadzone dokładne miary, wagi i pieniądze.
Za niewłaściwy pobór i utajenie podatków urzędnicy podlegają karze.
Młodzi Korejczycy ukształceni będą wysyłani za granicę dla pobierania tam nauk.
Ministerya powinny zaprosić cudzoziemskich doradców.
Przedstawicielom obcych mocarstw dozwala się na przyjęciach u Jego Cesarskiej Mości wychodzić z lektyk wprost przed wejściem do sali przyjęć.
Książki dla szkół początkowych mają być wybierane i drukowane przez ministeryum oświaty[1].
Należy przypuszczać, że bez względu na ogrom ogarniętych reformą pytań, Japonia umiałaby je przeprowadzić, opierając się na nabytem we własnym kraju doświadczeniu. Ale z końcem wojny znaczenie jej w Korei osłabło. Ta sama koalicya państw, która zmusiła ją do zwrócenia Chinom Portu Artura, zaczęła czynnie mieszać się do jej polityki korejskiej. A ponieważ Japonia popierała politykę postępową, więc z natury rzeczy mocarstwa europejskie wzięły pod swą opiekę partyę zachowawczą. Na czele tej ostatniej stanął zagrożony w swym wpływie i dochodach, rozwielmożniony na wszystkich urzędach ród Miń, używając jako narzędzia dworskich intryg królowej, swej
- ↑ „Opis Korei“, Petersburg, wyd. minist. skarbu. Cz. I, str. 47.
