Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/112

Ale on nie spał i widział w zielonym rozbrzasku księżycowej nocy, bijącej w okno, że ona leży na wznak z szeroko otwartemi oczyma. Żal i niepokój ścisnął mu serce.
 — Nie śpisz?
 — Nie.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem!
 Ostrożnie położył dłoń na jej oczach. Były suche... Pogładził włosy.
 — Śpij!... Nie bój się niczego!... Pamiętaj, że masz zawsze koło siebie człowieka, który gotów umrzeć za ciebie...
 — Tak ale dziecka nie urodzi za mnie!... Zostać tu pogrzebaną w tej ziemi lodowej, tak daleko od swoich, od ojczyzny!...
 — Znowu!
 Nic nie odrzekła.
 Poświata księżyca, jak wskazówka ogromnego zegaru, posuwała się z ukosa po ścianach i podłodze jurty. Nareszcie buchnęła wprost w okno zielonym, lodowym słupem. Leżeli pod nim bladzi i nieruchomi jak dwoje umarłych.
 — Wiesz co, Zochno, popłyniem na wyspę!... Nie uśniemy już pewnie!...
 — Czy zaraz?
 — Cóż takiego? Dziwi cię to? Przecież wi-