Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/131

miana tych samych myśli ma urok tylko do pewnego stopnia. Zofia widziała to, rozumiała wybornie i, rozmyślając nieraz o Stefanie, szeptała:
 — Biedny!
 — Zawziął się!... Ha, cóż robić! — mruczał Stefan, dowiedziawszy się znowu, że Zerowizz nie był. Nie pojawiał się już dziesiąty dzień. W długie jesienne wieczory brak jego wizyt i rozmów dawał im się czuć szczególnie dotkliwie.
 — A może pójdziemy doń w niedzielę? — spytała ostrożnie Zofia.
 — Znowu będziesz zmęczona!...
 Zofia zapłoniła się.
 Niedziela była nietylko dniem jego wypoczynku, lecz także jego dniem małżeńskim.
 — Nawet wypadałoby, gdyż myśmy go obrazili!... — przekładała wszakże uparcie.
 — Nie myśmy go obrazili, lecz on sam się obraził! Wołałem go przecie... Napewno słyszał!
 — Czy warto zwracać uwagę na takie drobnostki?... Mają go wysłać niedługo, może go już wysłali!...
 — Co to, to nie! Zaraz by mi dali o tem znać jakuci! Ale jeśli chcesz koniecznie, to pójdziemy...
 Dzień dla przechadzki wydarzył się przedziwny. Gdy wyruszyli rano, szron bielił je-