Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/134

 Jednocześnie było jej przykro, że się już przed nią nie kryje z zamiłowaniem do »zabójstw«. Tak nazywała polowanie. Spojrzała na szafirową toń, przeświecającą przez zrzedniałe, przepalone igliwo jesienne, na chmary ptactwa, które wzbiły się nagle w pobliżu z głuchym łomotem. Gdy padł strzał, drgnęła zlekka i poszła zwolna ku domowi.
 W jurcie zastała... Zerowicza. Siedział przy stole i przeglądał miesięcznik.
 — Ach, to pan?! A my właśnie wracamy od pana!...
 Patrzał jej chwilkę wprost w oczy, nie mrugając, poczem niespodzianie wstał, pocałował ja w rękę i zrobił ruch do wyjścia.
 — Idzie pan? A to co nowego?!...
 — Muszę!...
 — Ale co znowu!... Nie puszczę!... Stefan zawróci pana z drogi!...
 — A gdzie pozostał?...
 — Na błocie, poluje...
 — Poczekam jeszcze kwadransik!
 — Cóż to!?... odwet?... A może... kto czeka?
 Rozśmiała się. Po twarzy Zerowicza przeszedł blady kurcz.
 — Nie, bez żartów, cóż to za pilny interes?
 — Każdy ma swój los, przed którym daremnie ucieka!... — szepnął tajemniczo.
 Istotnie wychudłe jego ciało z małą główką