Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/135

miało w sobie coś ze zgonionego charta. Zofia obrzuciła go wesołem spojrzeniem...
 — Co znowu?... Los zawsze należy spotykać mężnie i... godzić się z nim filozoficznie! — dodała tonem Stefana.
 — O ile kto może i o ile los jego tkwi nie w nim, lecz poza nim!...
 — Doprawdy, niech pan siada!... Pofilozofujemy dzisiaj... Stefan będzie grzeczny, już ja mu zmyłam głowę!...
 — Nie, nie!... Żadną miarą!...
 Trząsł głową i kapelusz trzymał przy piersiach, jakby się chciał nim odgrodzić.
 — Pani lubi... wiersze? — spytał nagle.
 — Jak jakie!
 Zawahał się, poczem rękę stanowczo wyciągnął:
 — Do widzenia!
 — Nie! Ani myślę!... Nie żegnam się!...
 — Przyjdę... kiedyindziej!...
 Na ścieżce, daleko, zastukały kroki. Nadstawił ucha, ukłonił się i wybiegł.
 Zofia słyszała, jak spotkał się ze Stefanem, jak mu krótko i stanowczo odpowiadał na energiczne zapraszania, przerywane hucznymi okrzykami:
 — Głupstwo, towarzyszu!... Pluńcie!... Przecież nie macie nic do roboty!...