Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/158

 — I ja.
 — Nie, ty nie pojedziesz...
 Nie upierała się, była jak zmięta szmata, bez błysku myśli i woli, twarz zapadła jej i postarzała w mgnieniu oka. Zasępiony Stefan nie dostrzegł tego wychodząc, nawet się z nią z pośpiechu nie pożegnał. Została sama w zimnej mgle sprzecznych uczuć i nieutulonej żałości. Cień Zerowicza zamieszkał z nią. Wyłonił się z ciszy bezludzia i przerywał rozmyślania jej dręczącym szeptem znanych wyrazów
 »Materyalizm nie jest w stanie tłómaczyć całego obszaru poznanych zjawisk...«
 »Każdy z nas jest światem całkowitym i w sobie zamkniętym, pełnym tajemniczych głębin i nieznanych labiryntów...«
 »Pochodzi to stąd, że przychodzę z daleka...«
 »...Jest w tym dziwna słodycz, jakby odczucie nieśmiertelności...«
 »Pragnę by usta twe zadrżały od wzruszenia...«
 Osiągnął czego pragnął, usta jej drżały i łzy wzbierały w jej piersiach...
 — I za co?... Za co?! — rozważała z goryczą.
 Przeraźliwym, grobowym chłodem powiało naraz z ciemnych kątów jurty, z tych kątów dokąd nigdy nie sięgał blask dnia i ognia. Trzask i ruch płomieni, szmery myszy prze-