Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/160

jednak musiał cierpieć ten człowiek zupełnie samotny, niezdolny do życia, niezdolny do zawojowania sobie szczęścia i bytu...
 — Czy zostawił jaki list? — spytała przedewszystkiem, gdy Stefan przybył nareszcie.
 — Nie, zgoła nic!
 — Opowiedz wszystko.
 — Cóż!... Zastrzelił się z rewolweru... Ot i wszystko!...
 Nie chciał więcej mówić. Nie nastawała i, przymknąwszy oczy, siedziała oparta o słup jurty obok męża, który zgłodniały, przeziębły jadł dużo i głośno.
 Zwolna jednak pełnia przeżytych wrażeń wzięła w nim górę i nieproszony zaczął sam opowiadać:
 — Dawno się już musiał zastrzelić. Z tego samego zastrzelił się rewolweru, któryś mu oddała... W jurcie mróz jak na dworze... Prawdziwa pieczara... Ściany białe od szronu... Nad pościelą, gdzie leżał całe festony sadzi... Twarz biała, surowa... Na rzęsach zamarzłe łzy... W serce sobie strzelił... Powiadają, że każdy, kto strzela sobie w serce, płacze...
 — Powiadają, że zakochani zawsze strzelają się w serce... — pomyślała Zofia.
 — Nie wiem, czy jakuci skradli, czy nie miał nic, ale wcale nie znaleźliśmy ani w jurcie ani w spiżarce kruszyny pożywienia... Może