Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/179

 — Jakie mieszkanie?!... Co mówisz?...
 — Moje dawne mieszkanie u Czojona! powtórzyła spokojnie.
 Stanął obok niej i utkwił w nią przerażone oczy. Uśmiechnęła się niezmiernie smutno.
 — Jeszcze nie, ale... tu... napewno to się stanie!... — powiedziała, odgadując myśl jego.
 Milczał długą chwilę.
 — Jak chcesz. Byłem brutalny, przyznaję... Ale...
 — Nie to! Ja nie mogę być żoną... jak inne...
 — I czy niema ratunku?
 — Nie wiem. Zobaczymy!
 W jej głosie było tyle poważnej, smętnej słodyczy, w szafirowych oczach tyle mądrej dobroci, że zrozumiał, iż żaden opór, żadne gadanie nic tu nie pomogą. Wdział kożuch i wyszedł, by pojmać konia.
 Gwiazdy szły w nieskończoność po swych świetlanych wieczystych drogach. Nad śniegami słały się nizko tumany. Koń cichem powitał go rżeniem, pies wytknął głowę z siana, gdzie się był zachował przed mrozem... Na klepisku brzydko czerniała na wpół rozebrana sterta, pośrodku wznosiły się białe ośnieżone stożki omłóconego ziarna...
 Cicho, strasznie cicho...