Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/226

błyszczu asfaltowej posadzki oznaczały się ledwie niewyraźne zarysy jego postaci. Wpadł więc na pomysł użycia miski z wodą jako zwierciadła. Po długich kombinacyach światłocienia, wypróbowanych w rozmaitych kątach celi, ujrzał nareszcie na pociemniałej tafli płynu twarz straszną, obnażoną czaszkę prawie trupią, z ciemnymi i zapadłymi oczodołami...
 Cofnął się przerażony i choć widmo ciągnęło go z fatalną siłą, opanował się i wodę wylał...
 — Poco to?... Jak najmniej zajmować się sobą!.
 Podszedł do drzwi, podsłuchał i leciuchno, najciszej jak umiał, zastukał.
 — Sąsiedzie...
 — Co!? — odpowiedziano zdala.
 — Powiedzcie co!... Tak mi dziś tęskno!...
 Długa cisza.
 Nie śmiał powtarzać pytania. Stał markotny przed ścianą i wydało mu się, że po tamtej jej stronie pełza rozkrzyżowawszy ręce, straszny cień człowieka... Słyszał szmer niewyraźny, podziemny i towarzyszący mu cichy jęk żelaza.
 — Jutro przyjdzie Herod!... — zastukano nagle zdala.
 — Kto to Herod?
 — Dyrektor.