Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/231

 — Łotr, łotr!... O nic prosić nie będę, o nic!... Skórznie pod kajdany... przedmiot naszej zbiorowej walki!... Cha, cha!.... — szeptał latając z kąta w kąt po celi jak opętany. Krew lała mu się z poranionej nogi i plamiła starannie wyszorowaną podłogę. Brzęk łańcuchów wypełniał swym łoskotem całe więzienie. »Bazyliszek« przyglądał mu się pilnie przez »judasza«, ale nic nie mówił.
 Dopiero o zmroku, gdy ucichło, znużony więzień usiadł przy stole i zimne czoło oparł na drżącej dłoni. Ostrożnie wezwał go dalszy sąsiad, Pankracy.
 — Co się stało? Czego biegaliście jak lew ryczący!?...
 Opowiedział swoją rozmowę z Herodem.
 — Rzecz najzwyklejsza... Nie macie się co przejmować!...
 — W żadne już rozmowy wdawać się nie będę... Nie chcę!...
 — Szkoda. Czasami trzeba mówić, żeby... wyrównać linię... Walczyć lepiej w szeregu...
 — Gadać...
 — Teraz gadać a co dalej czynić, naradzimy się. Po co wyprzedzać wypadki?...
 — Jakie wypadki?... Co za wypadki?.... Mogiła!... Śmierć!... Jakie tu mogą być wypadki?....