Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/232

 — Moi kochani... Ludzie potracili palce u nóg i rąk od szkorbutu, powypadały im zęby, jeść nie mogą... a nie doszli do takiej jak wy rozpaczy... nie wyrabiają takich breweryi... Pamiętajcie, że każdy wasz postępek odbija się na innych...
 Umilkł zawstydzony.
 — Kto stracił nogę?... Kto jeść nie może od szkorbutu? — pytał chwilę potem łagodnie, skruszony i przejęty...
 Pankracy wystukiwał mu cierpliwie długą litanię przeżytych w tych kazamatach męczarni...
 — Przedewszystkiem nie rozpaczać, nie dręczyć się i nie... rozmarzać... Czyż na wolności nie dzieje się to samo? Czyż na każdego nie czyha niewiadomy mu los, choroba, śmierć?
 — Tam można o tem nie myśleć... — I tutaj można... Poczekaj, gdy zdobędziemy skórznie i spacery, zażądamy książek...
 — Acha, stopniowanie, oportunizm!... Rozumiem! Ale ja należałem zawsze do krańcowych...
 — Śmieszną przecie rzeczą byłoby żądać od nich wolności... uwolnienia! Tego Herod zrobić nie może!
 — W takim razie nie żądać nic!