Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/26

wyobrazić sobie, że jesteśmy w tej lepszej przyszłości... Proszę bardzo! Jako gospodarz ofiaruję pani, co mam najlepszego... Czy pani nigdy tego nie pragnie!?
 — Owszem, ale dla tego właśnie uważam, że czas wracać do domu!
 — Ech! Nieznośna z pani śpioszka!
 — Droga długa. Będzie pan po nocy przemykał się przez te okropne »buruny«.
 — Noce widne. Niech pani strachem o mnie się nie wymawia... Niech pani lepiej posiedzi!
 Obrzucił ją gorącem spojrzeniem. Odwróciła głowę i sięgnęła po nową wiązankę kwiatów.
 — Miał pan ogień rozpalić.
 — Zaraz, zaraz! Na jednej nodze!...
 Istotnie skoczył na jednej nodze, zgrabny jak młody faun, schwycił siekierę i ciął z rozmąciłem suszniak w pobliskiej gęstwinie. Świszczące ciosy żelaza echem odbiły się w modrzewiowym gaju i spłoszyły rozśpiewane ptactwo i cykady.
 — I, oto, już przyszło cierpienie! — rzekła Zofia wskazując łzy soku, płynącego z odartej kory, z zaciętej siekierą płonki wierzbowej, jaką Stefan wywlókł z zarośli i usiłował pochyło wbić w ziemię.
 — Prostoty, więcej prostoty, panno Zofio!...