Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/268

cych... Odszedł nieznany, gdyż nikt z więźniów nie znał, jak się okazało, jego oblicza...
 Gdy coś ciężkiego przenoszono hałaśliwie wzdłuż korytarza, domyślił się Zaremba, że to ciało nieboszczyka i z palącą goryczą przysłuchiwał się: czy brzęczą kajdany? Czy oswobodzono nareszcie te trupie, cienkie piszczele z łańcuchów? Czy też legły one razem z nimi na dnie trumny, jak stygmat wieczystej niewoli...
 — Tak wszyscy będziemy! Hańba synom człowieczym! — szepnął.
 Mroźny, granitowy jakiś spokój zastąpił w nim niedawne wzburzenia.
 — Co tak cicho?... Dlaczego nie odpowiadają? Polękali się, czy co?...
 Zastukał głośno, wyzywająco na Pankracego.
 — Co? — zapytał ten po długiem czekaniu.
 — Czy dopuszczono do niego przed śmiercią kogokolwiek?
 — Z naszych nikogo. Był podobno więzienny duchowny...
 — Wywlekli go jak psa... Słyszałeś?
 — Słyszałem.
 — Co poczniemy?...
 — Dziwny jesteś: cóż możemy począć?...
 — Wszystkich nas czeka to samo...