Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/298

 — Cóż to
 — Wybieram się w podróż długą i niepowrotną...
 — Co? Uciekacie?!
 Kiwnął głową.
 Pobladła.
 — Domyślałam się... A... a...
 Głos jej się załamał. Ucichła. On spochmurniał.
 — Cóż robić? Dlatego nie mówiłem nikomu... Niepotrzebne żale i smutki... Bywajcie zdrowi, muszę już iść, gdyż chcę zajrzeć do wszystkich!
 Wstał. Gdy schylił się, aby ucałować jej rękę, w nagłym porywie przycisnęła jego głowę do piersi. Gdy wyszedł, te same dłonie przycisnęła do zamierającego serca.
 Nie zauważył jej ruchu, nie dosłyszał cichego pół-jęku:
 — Już po wszystkiem!...
 Odwiedził górala z dalekich, południowych gór, umierającego w małej, zakopconej izdebce. Gdy wszedł, chory usiadł na pościeli i zwrócił ku niemu wyschłą, ciemną, orlą twarz z wielkiemi, ptonącemi oczyma.
 — A, to wy!... Co słychać?... Może odebraliście jakie wieści?...
 — Nic szczególnego... Borykają się, ale mało ich pozostało...