Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/321

z kociołka nie spuszczał, po krtani mu przechodził widoczny spazm.
 — Młodyś!... — mówił wolno stary, przyglądając mu się zmrużonemi oczkami. — Pewnie pierwszy raz? Bo pierwszy raz to boli jak dziewczynę, a potem nawykniesz, polubisz!...
 Łyżkę do kociołka zapuścił, zamieszał, czerpnął, spróbował, znów zaczerpnął i ostrożnie na nią podmuchał.
 — Na!... Przetrzyj kiszkę... A nie sparz się...
 Wiktor pieczołowicie wziął łyżkę i pociągnął zupy zaprawnej mąką. Do ciemnego zastygłego jego wnętrza wlała się nagle struga błogiego ciepła... Spojrzał wdzięcznemi oczami na starego i zwrócił mu łyżkę.
 — Dobrego po troszeczku!... — rzekł włóczęga.
 Zdjął kociołek z ognia i odstawił go na bok.
 — Niech się studzi, a ty powiedz, jak było.
 — Szedłem przez step...
 — W »gęsiej szyi«?
 — Zapewne... tu... u tej drogi...
 — Jakto? Eh! Mać!... Ty widzę, idziesz bez »sznurka«...
 Wiktor zmieszał się.
 Chwilkę mierzyli się oczyma podejrzliwie i wyczekująco...