Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/324

 Ale Wiktor potrząsnął przecząco głową.
 — Przyzwyczaiłem się, dojdę!... Może we wsi dadzą...
 — A jakże!... Gdyby choć koszulę i portki dali... A co obutki, to już niechybnie ukraść trzeba będzie!
 — Pójdę i boso.
 — Jak chcesz... Nikt cię nie niewoli.
 W źrenicach włóczęgi zatliły się szydercze ogniki.
 — Nawet pop zgodzi się, że jak mus, to niema grzechu! Co?
 — A jak was zwać, dziadu? — spytał wymijająco Wiktor.
 Włóczęga chwilkę pomyślał.
 — A zwij choćby... Wasilczem. A ciebie?...
 — Ignac...
 — Niech będzie Ignac... A tylko zapamiętaj sobie, że lepiej wieś spalić, niźli wędrowca o nazwisko pytać!... Takie jest nasze warnackie prawidło!... Rzetelny włóczęga nie ma nic, ani rodu, ani plemienia, ma na sobie wór, a kasę... w szynku!
 Szli drożyną, gawędząc. Słońce coraz częściej zaglądało na skrętach w cienistą szparę leśnego przesmyku i złociło zieloną koronkę modrzewiowych pławin. Wreszcie wypłynęło ponad drzewa i, niby szeroki brzeszczot ogni-