Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/327

 — A co to?
 — Przechodnie...
 Stary nakrył oczy dłonią jak daszkiem i przyjrzał im się.
 — A ten... cóż taki?!
 Wskazał brodą w stronę Wiktora.
 — Czarna robota buryacka! Niech ich sam szatan pokocha! — odrzekł półgłosem Wasylicz.
 Dziad wylazł całkiem z budy i cokolwiek rozprostował zgięte w pałąk plecy oraz barczyste ramiona. W wyblakłych oczach zatliły mu się słabe iskierki, białe szramy na czole i policzkach zaróżowiły się.
 — Aa! Chlizcie do chazy, poseżdońcie!... — powiedział półgłosem.
 Wiktor, który stał na przedzie, nie zrozumiał i nie ruszał się z miejsca; dopiero stary włóczęga trącił go w łokieć z pobłażliwym uśmiechem.
 — Właź! Na co czekasz?
 Oba dziady za jego plecami znaczące zamienili spojrzenie.
 — Muchorta!
 Buda była nizka, ciemna, cała prawie zajęta legowiskiem ze słomy i suchych liści, przesiąknięta zapachem butwiejących łachmanów i źle strawionego chleba. Wiktorowi wydało się, że wpełznął do złodziejskiej pie-