Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/33

 — Tylko co przeczytałem epistołę i zabierałem się do odwrotu... Jakże udała się wycieczka? — witał ją z wyszukaną grzecznością.
 Stał przed nią z kapeluszem w ręku, wysoki, tyczkowaty z pochyloną głową, niedużą jak makóweczka.
 — Wybornie, jak pan widzi! Oto mój plon!
 Unikała spotkania z przenikliwem spojrzeniem jego siwych oczu.
 — Kwiaty!... Za wiele kwiatów! — westchnął jak w operetce.
 — O nie! Prócz kwiatów mam zdaje się początek migreny... Przepaliłam pewnie głowę na słońcu!...
 — Tiens!
 — Ale niech pan wstąpi, napijemy się razem herbaty.
 — Późno już!... — bąkał, nie spuszczając z niej wzroku.
 — To nic, na chwileczkę.
 Postąpiła kroków kilka, lecz on pozostał na miejscu z kapeluszem przy piersiach.
 — Proszę o kwiatek i o... dobranoc!...
 — Ależ półtory mili drogi zrobił pan bez wypoczynku...
 — Co jest przestrzeń? Przestrzeń jest względna kategorya... — żartował. — Przyjdę w tych dniach!...
 Stała zmieszana.