Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/344

nej czapce sukiennej, z niedużą jasną brodą dokoła ogorzałej twarzy szedł pochylony nad czepigami pługa, podtrzymywał je rękami i uważnie śledził odwijającą się z lemiesza skibę.
 Wiktor zaczekał, aż do końca doorał bruzdę i stanął pod zaroślami. Wtedy wyszedł z cienia. Chłop spojrzał nań ciekawie, wyprostował się, ale nie zdradził żadnego zdziwienia, ani przestrachu.
 — Dopomóż Boże!
 — Dziękuję. A skąd to?
 — Ze świata!
 — Rzecz prosta, że ze świata! Przecie nie od nas!
 Rozśmiał się i błysnął białemi zębami i niebieskiemi oczkami.
 — A któż to was tak ogołocił?
 — Buryaci.
 — Ho! ho! Zdala idziecie. I nikt was nie przyodział?
 — Nikt. Chyba wy dacie jaką koszulinę i portczęta...
 — Pewnie, że dam. Toć to srom dla całego świata, żeby taki młody chłop ciałem na słońcu świecił!
 Zawrócił konie i lemiesz w ziemię wraził. Wiktor chciał iść za nim.