Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/364

 — Ależ nie, przyjezdni mówili, i coś w tym sensie przemknęło w gazetach...
 — A szczegóły, szczegóły?...
 — Nie wiemy... Jutro odnajdziemy wam te gazety.
 — Dlaczegóż was to tak boli? — zaczęła poważnie łysina. — Różniczkowanie jest rezultatem wszelkiego wzrostu. Rewolucya, szczególniej prolełaryacka, zaostrzająca klasowe sprzeciwieństwa...
 Wiktor dotknął dłonią czoła i na króciuchną chwilkę zakrył nią oczy.
 — Dajcie mu pokój, on zmęczony... — zauważyła łagodnie niewiasta. — Kto go weźmie na noc do siebie?
 — Ja!... — zawołał wesoło młody, kędzierzawy blondyn. — Chodźcie, zaraz idziemy, bo potem trudno się do mnie dostać, psa spuszczają z łańcucha... trzeba stróża wołać. Nie trujcie się!... Nic napewno niewiadomo. A te esdeki gotowe każdemu nalać atramentu do duszy. Krwi bo sami dużo nie mają. Wiadomo... Pluńcie na nich, towarzyszu!
 — Hola, hola! Bez zwrotów ludowych!
 — Bywajcie zdrowi, zacni materyaliści, niech wam się sam kapitał przyśni!
 — Złam nogę, idealisto...
 — Albo lepiej jeszcze zgub kalosze...
 — A przygotujcie jutro dla towarzysza