Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/368

kielichach twarz młodą, rumianą, złotowłosą, błękitnooką, jak one, i wesołą, jak pieszczący je promień słońca.
 Jechali dzień i noc, spiąc w wozie na sianie.
 Ale raz woźnica nie chciał ich wieźć dalej po północku.
 — Warnaki... włóczą się! — objaśniał niechętnie.
 — Widzieliśmy ich dosyć na drodze, nie zaczepiali nas...
 — Ale tutaj co innego... tutaj... zbytkują!... — przekładał im mrukliwie.
 Wiktor, któremu nie podobał się ani posępny »przyjaciel«, ani uboga i odrapana jego stancyjka, nastawał.
 — Jedziemy. Nie twoja rzecz, co nam zrobią... Nie boimy się, mamy broń!...
 — A jakże: nie moja rzecz!? Niby to oni mi popuszczą... Tu komisya ma zjechać. Jutro albo pojutrze z powodu ich rozbojów...
 — Jak chcesz. My kogo innego poszukamy. Musimy jechać.
 Chłop skrobał się w głowę.
 — Jak chcecie — mruczał — ale jak ostrzegałem... Jechać, to jechać. A ile dodacie?
 Umówili się co do dodatku. Wtedy znikł,