Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/374

łożył łokcie na drążkach tarantasu. Wiktor spojrzał bystro na niego.
 — Wasylicz!
 Włóczęga cofnął się cokolwiek, i twarz mu poczerwieniała.
 — Ignac!... A to spotkanie! Powodzi ci się, widzę, tak... uchasz!?...
 — A tobie jak się wiedzie? Daleko jednak zaszedłeś...
 — Ano wie-dzie-się... — przeciągnął stary. — A co, czy nie zgadłem odrazu, coś ty za ptak?! Starego włóczęgi nie oszukasz...
 — Krzycz, krzycz... na przewóz — upominał Wiktor zbaraniałego woźnicę... — Poczekaj, strzelę, może prędzej usłyszą...
 Szybko wyciągnął rewolwer i wypalił w powietrze.
 Włóczędzy, którzy, stropieni rozmową, zbliżali się ciekawie do pojazdu, zatrzymali się na chwilkę.
 — Co się śpieszysz — ciągnął Wasylicz, jakgdyby nic; — myślałem, że się z nami po dawnemu herbaty napijesz?!
 — Nie mam czasu, bracie... Pilne interesy. A wam pewnie niepilno... Przecież już raz musiałem cię dla pośpiechu porzucić... — uśmiechnął się Wiktor.
 — Chwackoś nas urządził... Tylkoś niepo-