Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/377

 Tak się jakoś złożyło, że Wiktor nigdy pierwszy nie rozpoczynał rozmowy: obecnie więc było mu szczególnie trudno się przezwyciężyć, i zdarzało się, że upływały całe godziny w przykrem milczeniu. Leżeli obok siebie, czuli nawzajem ciepło swych członków, myśleli o sobie, ale nie odzywali się do siebie.
 — Dlaczegoś tak z nim postąpił? Dlaczegoś mu ręki nie podał? — spytał niespodzianie es-er i całem ciałem zwrócił się do Wiktora.
 — Komu?
 — Staremu... Przecież on ci życie uratował?
 Wiktor usiadł.
 — Dostał za to pięć rubli! — odparł chłodno.
 Towarzysz spojrzał nań z niechęcią.
 — Pycha... szlachecka pycha... — szepnął i, pogwizdując znowu, wbił oczy w nagie rżyska.
 Przykry uśmiech wykrzywił wązkie wargi Wiktora i uniósł w górę końce jego długich, cienkich wąsów. Nie odpowiedział jednak narazie.
 Leżeli dalej obok siebie w milczeniu dzień cały, rozdzieleni jakby taflą lodu.
 Pod wieczór zamajaczał w oddali chara-