Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/379

koło drzwi pojawił się wyszarzany strażnik ziemski; stuknęło okienko kasy. Wtedy wrócili na salę. Niezwłocznie podszedł ku nim żandarm:
 — Pasporty...
 Podali je bez zbytniego pośpiechu. Czytał, oglądał, mrużąc oko, podpisy i pieczęcie z miną nieskończenie poważną. A tymczasem szyny już dudniły pod zbliżającym się pociągiem. Wiktor poszedł do kasy po bilety. Es-er dalej czarował uśmiechem »naczalstwo«.
 — A daleko stąd najbliższy bufet?
 — Trzecia stacya! — odpowiedział pośpiesznie strażnik.
 — Niema tu, widzę, nikogo, coby pomógł nam zanieść walizki do wagonu...
 — Cóż... mogę i ja... podać!
 — Więc nieście do drugiej klasy!
 — A skąd panowie jedziecie i dokąd? — pytał przeciągle żandarm.
 — Kupcy, kupcy... do Irbitu... na jarmark. Przecież napisano w pasportach — odpowiadał pośpiesznie es-er, odbierając papiery i pomykając za Wiktorem ku drzwiom.
 Ze słodkiem wzruszeniem, z przedziwnem, rozkosznem uczuciem jakby ponownych zaślubin z czemś drogiem, od czego oderwano ich przemocą, wyciągnęli się na szarych sie-