Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/393

glądał na otaczających, ściskał zęby i, oparłszy tył głowy o poduszki siedzenia, zamierał na długie godziny bez ruchu, z zamkniętemi powiekami.
 Ktoś pociągnął go za rękaw. Drgnął i otworzył dziko płonące oczy.
 — Co?
 — Bilet!
 — Czy niemożna pytać trochę grzeczniej?
 Kontroler patrzał nań ze zdziwieniem i nieufnością, podczas gdy on szukał bezładnie po kieszeniach, nie mogąc pokonać drżenia rąk. Pasażerowie spoglądali na niego ciekawie, wyczekująco...
 — Aha! oto jest! Włożyłem do portmonetki. Czy daleko stąd przesiadam się?
 Czuł, że mówi zbyt głośno i zbyt wiele.
 — Przesiada się pan dopiero na trzeciej stacyi.
 — Doskonale. A bufet daleko?
 — Tam też będzie miał pan bufet.
 — Bardzo dobrze, dziękuję.
 Otaczający interesowali się nim coraz więcej. Jakiś żydek wyjrzał z drugiego przedziału i zapytał półgłosem:
 — Pan zdaleka?
 — Zdaleka.
 — A skąd?
 Wiktor zamknął oczy i udał, że zasypia.