Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/398

sze piętro i z bijącem sercem pociągnął za dzwonek. Długo czekał, wreszcie zagrzmiały łańcuchy, i z rozchylonych drzwi wyjrzał blady nos.
 — A co to?
 — Do panny Heleny...
 — Jakiej panny Heleny?
 — Panny Heleny Zwierzynieckiej...
 — Tu nie mieszka... tu mieszka Rubinstein!
 — Więc wyprowadzili się... A dokąd?
 Ale drzwi już się zatrzasnęły.
 — Idź pan, idź pan! Tu niema nic dla pana! — słyszał za drzwiami mamrotanie, a na podwórzu głos kobiecy wołał:
 — Stróżu! stróżu! jej!
 Cofnął się do bramy i sam zaczął szukać stróża. W małym chlewku znalazł całą rodzinę...
 — Stróżowa jestem... stróż poszedł... — wezwali go do cyrkułu... — A co wielmożnemu panu?
 — Dokąd się wyprowadzili Zwierzynieccy?
 — Zwierzynieccy? Tu tacy nie mieszkali...
 — Ależ mieszkali. Wiem napewno...
 — To my nie wiemy, bo my niedawno... od kwartału...
 Zakłopotany wsunął dyskę stróżowej i odszedł. Na ulicy zatrzymał się i rozważał, co