Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/410

 — Wymyślaliście na białego orła...
 — A odkąd to pan, panie mecenasie, stał się takim jego zwolennikiem?
 — Zawsze nim byłem... Że nie gardłowałem, nie krzyczałem, to niczego nie dowodzi. W głębi serca nosiłem go w ukryciu... A wy...
 — Daliśmy możność mówić o nim głośno...
 — Proszę mi nie przerywać!
 — Nie mam wcale zamiaru wysłuchiwać pana. Wiem, do czego to wszystko prowadzi i.... żegnam pana.
 Ukłonił się.
 — Ojcze! Ojcze! Pan Wiktor trafił wypadkiem do... Bukowskiego... Nie ma się gdzie ukryć... Hotel osaczony...
 — Co?... Bu-kow-skie-go? Tego jeszcze brakowało! Tem lepiej, tem lepiej... — mruczał zmieszany mecenas wychodząc za Szumskim do przedpokoju. Ten wciągnął już palto na ramiona.
 — Ojciec uniósł się!... Ojciec nie miał racyi... Zostań pan — powtarzała zająkliwie dziewczyna.
 — Wcale nie! pan Szumski zbiera własny posiew... Nie ma prawa żądać, abyśmy ginęli z jego powodu.
 — Zupełnie słusznie, panno Heleno... Zegnaj!... Proszę o jaki adres do Warszawy...