Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/53

uderzeń wichru lasy na ciemnych wyspach. Wszystko siekła ze stalowym łoskotem niemilknąca, zajadła ulewa.
 Mimo to było im wesoło.
 — Prawdziwie: Zatopiony Dzwon! Brekeke keks! — śmiał się Stefan, wpełzając pod dach szałasu.
 — Przyznaj, rusałko, że żaden wodnik nigdy nie nasiąkał tak wodą!
 — Istotnie. Poczekaj, nie siadaj na posłaniu... Dam ci suchą bieliznę...
 — A co się tam musiało porobić z naszemi kopami?!
 — O, zapewne. Będziemy je jutro rozrzucać i suszyć.
 — O ile wiatr nam trudów nie oszczędził i nie zwiał wszystkich do rzeki.
 — Przytul się, bo zimno!
 Długo spali po nocnej przygodzie.
 Świeży, śliczny poianek już przechodził w przedpołudniowe gorąco, gdy wyszli ze swego ukrycia.
 Rzeka łuszczyła się srebrnemi falami. Z wykąpanych ostrowi biła łuna odmłodzonej zieleni. Wyległe od deszczu trawy i kwiaty już podnosiły ku błękitom obsychające głowy. Na czystych jak źrenica oka niebiosach płonęło jaskrawe słońce i stały grzędy białych, zadumanych obłoczków. Nad nastroszonemi przez