Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/56

nicę, poczem poszła ku łodzi, nie patrząc na niego.
 W milczeniu przepłynęli odnogę.
 — Niech anioł daruje... małpie z zielonej wyspy! — próbował żartować, by zatrzymać ją gdy wysiadła i skierowała się w górę po ścieżce.
 — Co za grzech śmiertelny?!
 Nic nie odrzekła.
 W milczeniu przepracowali pół dnia, śledząc za sobą ukradkiem. Na obiad zeszli się u ogniska. Gdy usiadła, ukląkł obok, ucałował jej dłoń i położył ją sobie na pochylonej głowie. Skoro po chwili pogłaskała ją z lekka, podniósł na nią wzrok pokorny. Miała łzy w oczach.
 — Nie gniewasz się?
 Potrząsnęła głową.
 — Więc zgoda?
 — Zgoda, lecz... i ja miewam nastroje i usposobienia!...
 — Wiem. Cała rzecz w tem jak je odgadnąć!!?
 Spojrzała nań bystro i wzrok natychmiast przeniosła na płomień ogniska.
 — Może zdolność odgadywania jest właśnie istotą miłości... — rozważał głośno. — W takim razie rychło mię rzucisz, ukochana, ponieważ nie mam wcale w tym kierunku