Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/69

małe kolorowe ćwiarteczki. Rysy jej ściągnęły się i zaostrzyły — nabrały surowej energii.
 — Cóżeś ty taki zasępiony?
 — Eh! nic!... Głupstwo!... Książe siana nie kupił!... Mówi, że zgnić może, że rok będzie dżdżysty... że ma dość swego...
 — Więc co takiego?
 — Co? Nie będziemy mogli wrócić!...
 — Jeżeli mają lać ciągłe deszcze, to lepiej, że zostaniemy...
 — Gdzie?...
 Po raz pierwszy podeszli tak brutalnie i blisko do kwestyi ujawnienia swego stosunku przed światem. Znów Zofia zapłoniła się mocno, ściągnęła brwi i usta...
 — Choćby... u mnie! — rzekła cicho.
 — Nie pozwolą. Tu lepsze miejsce...
 — Więc u ciebie!...
 Twarz mu się rozśmiała.
 — Trzeba będzie podać prośbę...
 Teraz z kolei ona zachmurzyła się.
 — Po co zaraz podawać?... Poczekamy jak nas zaczną niepokoić...
 — A jeżeli dziecko?
 — Dotychczas go niema!...
 Oboje umilkli i zagłębili się w przeglądaniu przyniesionych gazet. Stefan wkrótce wstał i zadumany zaczął się przechadzać po jurcie.