Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/81

zwykłym ruchu on nauczył się już poznawać wyraz niezłomnego uporu.
 — Nareszcie bezpieczeństwo, bezpieczeństwo — ciągnął z rozdrażnieniem. — Trwoga nie opuszcza mnie, kiedy nie wiem, co się z tobą dzieje. Wciąż mi się marzą rzeczy najokropniejsze... Widzę łotrów, kryminalistów wchodzących w nocy do twej chatki..
 — To stać się może i przy tobie...
 — Zawsze — nie to...
 — Owszem, zdarza się... A Dutkiewiczowie w roku zeszłym? Zresztą mam broń...
 Pokazała mu mały rewolwer.
 — Skąd go masz?
 Zawahała się.
 — Od Zerowicza! — odpowiedziała wreszcie rezolutnie.
 Zatrzymali się.
 — Więc... on był?
 — Był.
 — Cóżeś nie powiedziała?
 — Nie było co opowiadać. Wziął gazety i odszedł.
 — I... zostawił rewolwer?
 — I zostawił rewolwer!
 Ruszyli dalej.
 — A gdybym... poprosił cię, abyś mu go... oddała?
 — Nie usłuchała bym, rzecz prosta. Zero-