Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/84

 Natrafił na męską twarz nie tyle piękną ile niezwykłą, z czołem szerokiem i energicznem, dumnem spojrzeniem. Długo przypatrywał się jej u okna przy słabnącem świetle gęstniejącego zmierzchu. Nie zauważył, że Zofia już stoi koło niego.
 — Kto to?
 — To... człowiek, który się kochał we mnie!
 — A ty?
 — Ja?... Nie!... — odrzekła zimno. — Zbyt zajęta byłam polityką.
 — Niezwykła twarz!
 — Bardzo rozumny i wykształcony człowiek. Uczony ale... innego kierunku!
 Przyjrzała się fotografii i spokojnie położyła ją na stole.
 — Byłam u Czojona, zaniosłam żonie jego trochę chiny. Ma febrę... Schudła jak szczapa... Ci dziwacy leczą ją rozmaitemi obrzydliwościami... Wyobraź sobie, kazali jej zjeść utłuczoną żabę... A pan co porabiał? — gwarzyła, krzątając się koło komina.
 — Ja? Jak zawsze... Niszczyłem nory suśle... — odrzekł niechętnie.
 Spojrzała na niego z pod oka i umilkła.
 Brzęczały naczynia, cichutko stąpały po glinianej podłodze lekkie kroki kobiece, trzaskał na kominie złoty ogień, oblewając jasnym