Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/104

 — Gdzie mieszka, pytam?
 — A ktoś ty taki?
 — A co ci do tego? Wiesz, czy nie wiesz, gdzie mieszka komendant?
 Figura zbliża się i tuż przy mojej twarzy zaciąga papierosem; słaby blask oświetla mię na chwilę. Widocznie lustracya wypadła na moją korzyść, gdyż figura mówi już łagodniejszym tonem:
 — Gdzie ma mieszkać? Tu mieszka! — pokazuje budynek, czerniejący niedaleko na wzgórku.
 Za chwilę znalazłem się w jasno oświetlonym, schludnym pokoiku, za stołem zastawionym przyborami herbacianymi, z szumiącym samowarem na boku.
 Przegawędziliśmy wesoło cały wieczór; gadaliśmy nawet o Warszawie.
 Przenocowałem w etapie wojskowym, wraz z przejezdnym kozackim oficerem, a nazajutrz komendant dał mi wierzchowca i dwóch przewodników kozaków.
 — Niech pan nie żartuje! Gdyby pan sam pojechał, mogłoby się z panem co zdarzyć. Zresztą nie trafiłby pan. Radzę panu również wziąć moją burkę, bo będzie zimno — radził komendant.
 Istotnie przejmujący, gwałtowny wiatr poprostu z konia spychał.