Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/24

 W pociągu zawrzało. Głodni podróżni poczęli się burzyć.
 — Naczelnik!... Gdzie naczelnik pociągu?! — wołali, snując się po wagonach.
 — Uciekł na lokomotywie na stacyę!
 — Ależ nie! Siedzi w służbowym wagonie i zapija herbatę!
 — Pójdźmy do niego. Nic w ustach nie miałem od rana.
 — Co to będzie, gdy zabraknie opału? Zmarzniemy!
 Gdy procesya wzburzonych podróżników wtłoczyła się do służbowego wagonu, naczelnik pociągu, młody inżynier, bardzo się zmieszał.
 — Cóżem ja winien? — tłómaczył się.
 — Co nas to obchodzi! Chcemy jeść i nie chcemy zmarznąć. Dlaczego było mało ludzi na drodze? Dlaczego ich dotychczas niema? Pan chciał rzucić nas i uciec... Pan zapija herbatę, kiedy nasze żony i dzieci... nie mogą doprosić się łyka wody gorącej...
 — Posłałem na stacyę po pociąg ratunkowy.
 — Czy pan zaręczy, że dojedzie?
 Inżynier ruszył ramionami.
 — Tego nikt nie wie i przewidzieć nie może. Kazałem przygotować wody gorącej, lecz niech panowie oszczędzają opału, gdyż mało go mamy.