Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/244

 — To nawet nie religia! — mówili mi sami Japończycy.
 A jednak obserwowałem ich często w hotelach i w ich własnych na wsze strony otwartych domach, jak siedzieli godzinami w głębokiem zadumaniu.
 — O czem oni myślą? — spytałem raz wykształconego Japończyka. — Czy kiedy myślą o życiu przyszłem, o śmierci?
 — O nie! to przedmiot zbyt smutny... O tem myśleć należy w starości!
 — Więc może myślą o początku rzeczy?
 — To strata czasu, gdyż tego nikt nigdy nie pozna...
 — Więc może myślą o sobie... o swych uczuciach?...
 Japończyk uśmiechnął się sceptycznie.
 — Powiem panu prawdę: oni myślą... o interesach!
 Przypuszczam, iż tak źle nie jest. Przypominam sobie nawet, że w parę dni po wyjeździe moim z Nikko utopił się w jednym z tamtejszych wspaniałych wodospadów student z Tokio, zostawiwszy na drzewie napis:
 „Tu poznałem, że mogę się dowiedzieć jedynie, iż się nigdy niczego nie dowiem!... Odchodzę więc...“