Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/25

 — A co? a co? Zmarzniemy! zamrożą nas żywcem! Co ci kolejarze sobie myślą?!
 Inżynier w milczeniu wycierał pot z czoła.
 — I w podobny sposób krzywdzą ludzi, którzy zapłacili swoje pieniądze! — srożył się cięty trochę jegomość w lisiem futrze.
 — Panowie, niechby nas wszystkich przeprowadzili do jednego wagonu dla zaoszczędzenia opału — proponował inny w bobrowej czapce.
 — Zwaryowałeś pan? cały pociąg do jednego wagonu?
 — Więc do dwóch.
 — A kobiety?... Przecież spać trzeba.
 — Będzie cieplej.
 — Pociąg ratunkowy przywiezie żywność i opał — znów spróbował uspokoić wzburzonych inżynier.
 — Nie zawracaj pan głowy! żaden pociąg w taką zamieć nie dojdzie!...
 Na chwilę głosy ucichły, jak gdyby dla wysłuchania odpowiedzi burzy. A burza wyła, huczała, gwizdała, przewalała potoki śniegu ponad wagonami, przewiewała je między kołami, zatykając coraz szczelniej wolne otwory i przedziały. Oddech jej lodowy sięgał nawet głębi wagonów i kołysał blade płomienie świec i lamp.