Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/258

 — Wieloryb tuż!... — rzekł gburowato sternik.
 Nim skończył, morze rozwarło się z łoskotem, słup wody wyleciał wysoko i brunatny grzbiet wynurzył się z wodnych skrętów.
 Płynął ku nam naukos wielki jak rafa. Strzelec nachylił się do celu i ścigał go ostrzem harpuna. Potwór zwolna zataczał ponad wodą łuk, dążąc w głębiny: już mała jego płetwa koło ogona błysnęła w powietrzu...
 — Spóźnił się, niedołęga! — mruknął sternik.
 Jednocześnie w poświstach wiatru buchnął strzał, i czarna błyskawica rozwijającego się sznura przecięła blask morza. Dym prochu zakrył na chwilę pocisk i ofiarę. Strzelec podniósł pytająco do góry głowę.
 — W wodę... — odpowiedział mu dozór.
 Zmieszany Nilson włożył ręce do kieszeni i odszedł od armaty, po chwili jednak opamiętał się i wrócił pośpiesznie. Majtkowie i sternik już biegli z hałasem, aby natychmiast nabić wystrzelone działo.
 — Ostrożnie, bydlęta! oczy chcecie mi wybić? — krzyczał gniewnie sternik na marynarzy, ciągnących linę.
 — Bomba nie pękła! Ostrożnie!
 Zarzucili linkę na stukający o burtę długi, żelazny pocisk, na którego końcu przyśrubowana