Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/284

kował ich natychmiast do dwóch i ruszyliśmy wzdłuż wielkiej, czarnej ściany w ciemnościach ledwie rozświeconych tu i owdzie migającymi ognikami latarni. Przez wielkie wrota sklepione dostaliśmy się do miasta. Od samej stacyi trop w trop szedł za nami jakiś jegomość.
 — Po co pan do nich idzie? Oni biorą siedem dolarów, a my tylko trzy — mówił łamaną ruszczyzną.
 Znowu Niemiec!
 Nic mu nie odrzekłem.
 — Doprawdy, wyrzucone pieniądze! U nas wcale nie gorzej!...
 — Nie wierzę w niemieckie hotele... Jużem się sparzył!...
 — Ależ i tamten niemiecki...
 — Taak?...
 Nie miałem jednak czasu zastanawiać się nad tą okolicznością, gdyż mój przewodnik rzeczy na „rykszę“ był ułożył, a do drugiej gwałtem mnie ciągnął.
 Hotel istotnie okazał się niemieckim: poświadczyły to swędzące obrzydliwie lampy, niedbała, nieuprzejma usługa, zła kąpiel, kurz, brud i wiele innych drobnostek bardzo przykrych dla zmęczonego podróżnika.
 W Pekinie Niemcy stanowczo „stanęli mocno“; niemieccy żołnierze, niemieckie koszary, niemieckie napisy i sklepy rzucają się w oczy. Rosyjskich żołnierzy, choć ich o wiele więcej, jakoś nie widać.