Strona:Wacław Sieroszewski - Na daleki wschód - kartki z podróży.djvu/29

ścigających kogoś płateczków śniegu, na figury ludzi, kupiących się tam...
 Krzyczeli i klęli.
 Byli to robotnicy. Zbuntowali się i wypowiedzieli posłuszeństwo.
 — Każdemu życie miłe! Nie będziemy dziś robili... Ciemno!... Zmarzliśmy... Nie pójdziemy!... — wołali.
 — Odkopcie choć lokomotywę, żeby wróciła na stacyę.
 — Nie! Niechaj stoi!... Każdemu miłe życie...
 — Nie zapłacę wam za dziś ani grosza!
 — Zawsze nas okpiwacie! Obiecujecie rubla, a dajecie pół... Po śmierci niepotrzebne nam pieniądze. Chodźcie, chłopcy, niech maszyna stoi... Dosyć z nas nadrwili...
 — Zaraz bierzcie się do lokomotywy. Inaczej nie puszczę was do wagonu i zmarzniecie w polu! — wołał inżynier, siląc się przekrzyczeć i wiatr i ludzi.
 — Ho, ho! Sam... chody... Wagon łamaj! odpowiedzieli mu robotnicy z porywami burzy.
 Byli to przeważnie Tatarzy, Baszkirzy, Czeremisi. Wywijali łopatami, wydawali gardłowe dźwięki; ciemne, kanciaste ich twarze groźnie migały w krwawo zabarwionej pochodniami zamieci.