Strona:Wacław Sieroszewski - Na wulkanach Japonji.djvu/18

nia błot; z bambusu łatwo zrobić można naczynia, wielkie stępy lub donice, przecinając je tuż u kolan; giętkie narzędzia rolnicze, grabie, rzeszota, rączki łopat. Z cienkich bambusów wiążą żagle do dżonek, z włókien bambusowych wiją sznury, a młody pęd bambusowy, który jeszcze nie wyjrzał z ziemi, jest smaczną, jak szparag, potrawą.
 Podstawową jednak rośliną życia japońskiego, rzucającą charakterystyczne cechy na cały układ społeczny Japończyków, jest stanowczo ryż. Japończycy żywią się przeważnie ryżem, który jest dla nich tem, czem dla nas chleb. Uprawa ryżu jest podstawą ich bytu, ich obyczajów, ich kultury całej. To też zbliżającego się do brzegów Japonji podróżnika uderzają przedewszystkiem pola ryżowe u podnóży górskich.
 Są to terasy, opuszczające się schodami ku nizinom. Na terasach widnieją niwy szumiące, w rozmaitym często stanie dojrzewania. Pola ryżowe przedstawiają rodzaj tac z podniesionemi brzegami. Brzegi utworzone są z wałów ziemnych, na których Japończycy sadzą bób, groch, włoszczyznę, soję, proso itd. Dno tacy po starannej uprawie zasadza się młodą ryżową rosadą i puszcza na nie wodę, gdyż ryż może rosnąć tylko pod wodą. Kiedy roślina dosięgnie już odpowiedniej wielkości, spuszczają Japończycy wodę na niższą terasę