Historja pisana Japonji zaczyna się w III. wieku po Chr. Już w tym czasie znajdujemy w kronikach historycznych chińskich wzmiankę, że na wyspach Wschodzącego Słońca mieszka lud rządzony przez Mikada i mający urządzenia feudalne. Cały naród dzielił się wówczas na warstwy, w których pierwsze miejsce zajmowali książęta krwi — Kuge, drugie zaś dajmjosi-magnaci, wasale, którym władca tej ziemi rozdawał do rządzenia rozmaite prowincje. Po dajmjosach szli rycerze wojownicy — samuraje czyli szlachta; nosili oni dwa miecze, jeden krótki, drugi długi. Nie wolno im było trudnić się żadną pracą, prócz wojskowej i urzędniczej, podobnie jak niegdyś naszej szlachcie, mogli jednak zajmować się rolnictwem. Natomiast rzemiosło i handel były im zabronione. Tworzyli odrębną warstwę, która dostawała w dzierżawę ziemię od dajmjosów, lub otrzymywała żołd, jeżeli spełniała rolę straży przybocznej. Niżej od samurajów stali wieśniacy, niżej od wieśniaków mieszczanie, rzemieślnicy,
