Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/178

i potoczył wśród ryku bałwanów, szturmujących do burt i wlewających się na pomost.
 — Cóżby to znaczyć mogło? Czyżby na rafę trafili? Ale nie, statek płynie!... — rozmyślał Beniowski, narzucając pośpiesznie wierzchnią szatę.
 Jakieś kroki biegły ku niemu korytarzem. Gdy otworzył drzwi, spotkał się twarzą w twarz z Chruszczowem. Stał blady, jak śmierć, w blassku ledwie dniejącego świtu!
 — Uciekają!... szepnął. — Już spuszczają szalupę!...
 — Z jakiego powodu?...
 — Nie wiem!... Wadliwy w ciemnościach manewr okrętu... Tu prądy jakieś szalone... Słyszysz, jak biją!?... Powiadają, że statek wpadł na skały!...
 — Kto był na wachcie?...
 — Popow!...
 — Ach, niedołęga!...
 Rozmawiali gorączkowo, biegnąc ku środkowi, gdzie niesforna kupa ludzi usiłowała dźwignąć na blokach szalupę.
 — Stać!... Kto wam pozwolił!?... — krzyknął Beniowski, zastępując im drogę z pistoletem w ręku...
 — Ha, przyszedł nareszcie!... Jest!...
 — Co go tam słuchacie!... Za późno!...
 — Wal, ciągnij!...
 — Zaraz koniec będzie!... Zalewa już!... Słyszycie... Co tu teraz gadać!...