Strona:Wacław Sieroszewski - Ocean I.djvu/257

czu!... Zaćmienie na nas przychodzi łatwo, ale i łatwo schodzi!... Już go niema!...
 — Pamiętajcie!...
 Odeszli zadowoleni i nic już nie mąciło spokojnej i przyzwoitej zabawy. Tak się przynajmniej Beniowskiemu wydawało.
 Rychło ziemię stracili z oczu.
 Beniowski skorzystał więc z pierwszej wolnej chwili i zajrzał do Nastazji.
 Siedziała zupełnie samotna w swej kajucie, podobnej do celi zakonnej, i szyła coś przy skąpem świetle dnia, wpadającem przez otwarty luminator. Gdy wszedł, podniosła ku niemu twarz bladą i uśmiechnęła się smutno.
 — Sama, zawsze sama!... Kiedyż nareszcie to się skończy!... — szepnął, pochylając się nad nią i obejmując ją zlekka za ramiona.
 — Zapewne już nigdy!...
 — O nie!... Nie mów tego!... Jeżeli spieszę się, żeby rychło doprowadzić do końca tę wyprawę, to między innemi dlatego, że pragnę ciebie co prędzej uwolnić z tego więzienia!
 Nie odrzekła nic, jeno twarz niżej pochyliła nad szyciem.
 — Z drugiej znów strony, nawet gdybyśmy znaleźli jaką wyspę piękną i odludną na tym Oceanie, nie wiem, czy dałoby się na niej z tymi ludźmi zrobić jaki poważny początek!?... Widziałaś, jacy są!...
 — Więc myślisz ich porzucić!?
 — Nie, ale, po przybyciu do jakiej większej